Levenslicht

In een waterval straalt
daalt en raast het licht
gulzig naar de grond
waar donker de droogte wacht
smacht
gedrenkt te worden

Langs de bladeren druipt licht
streelt door gaten
zacht het mos
sijpelt over schaduwen van
dromen
ouder dan de aarde heugen kan

Zelfs plastic glanzend nat
zo onverwoestbaar eeuwig
wordt even als een blad
nerven en aders en bloed
levenslicht
dat stromen moet

Armada

En terwijl zijn verslagen verdedigingslinie, ooit het elitekorps van een nog steeds machtig en gevreesd planetenstelsel, zich als brandende toortsen in de verkoolde korst van Alpha Decima boordde, en de aanvallers, talrijk en wellustig zwermend als bijen rond een met honing ingesmeerd hoofd, zich op hun prooi stortten, keek admiraal Yon Frontaleiz in paniek om zich heen en vond de ogen van zijn eerste officier.

"In hemelsnaam", prevelde de admiraal in een wolk van vonken en verdampt leven, "haal mijn armada van deze door god verlaten planeet".

Meisjes schrijven

Toen Ernst het had uitgemaakt met Vaseliene Avondsleur, pakte ze subiet haar koffers en reisde ze af naar Nagorno-Karabach, simpelweg omdat ze die naam als een toverspreuk vond klinken. En betovering, daar had ze een diepgeworteld verlangen naar.